چرا برخی افراد هنگام عصبانیت گریه می نمایند؟ - وبلاگ معین

به گزارش وبلاگ معین، تا حالا برایتان پیش آمده که در اوج عصبانیت، ناگهان به گریه بیفتید؟ اگر پاسختان به این پرسش مثبت است، باید بگوییم که گریه کردن در مواقع عصبانیت واکنشی طبیعی است. برخی به هنگام عصبانیت فریاد می زنند یا بد و بیراه می گویند و برخی با گریه کردن خودشان را تخلیه می نمایند. وابسته به شرایط، چنین تجربه ای می تواند مبهم، کلافه نماینده و حتی خجالت آور تلقی گردد. واقعیت این است که گریه کردن یکی از عادی ترین واکنش های بدن در مواجهه با احساساتی است که باعث آسیب تماشا سلامت روح و روان و ایجاد ناراحتی عمیق می شوند.

در این مقاله از وبلاگ معین مگ، پس از پرداختن به پاسخ های احساسی به پدیده عصبانیت، مزایا و معایب گریه کردن موقع عصبانیت را توضیح می دهیم و در پایان، 3 راه چاره برای مقابله با آن ارائه می کنیم. با ما همراه باشید.

پاسخ های احساسی به پدیده عصبانیت

به گفته سابرینا رومانوف، روانشناس بالینی آمریکایی، هنگامی که عصبانیت ابراز می گردد، توانایی ما برای دسترسی پیدا کردن به درد و عوامل زمینه ای که در وهله اول باعث بروز عصبانیت شده اند، افزایش می یابد. در این شرایط، معمولا برهنگی عاطفی صورت می گیرد و به ما این احساس را القا می نماید که همه قادر به مشاهده عمق احساسات تاریکمان هستند. در نتیجه ، گریه می کنیم. عصبانیت می تواند محرکی بسیار قوی برای بروز احساسات مختلف باشد. این احساسات از پرخاشگری و منفی گرایی تا ناراحتی و افسردگی شدید در نوسان هستند. در ادامه، بعضی از پاسخ های احساسی فکر به عصبانیت توضیح داده شده اند.

پرخاشگری

پرخاشگری ناشی از عصبانیت می تواند با شدت های مختلفی بروز پیدا کند. برای مثال، بعضی حین پرخاشگری وسایل مختلف را می شنمایند و به اجسام مختلف مشت می زنند و گروه دیگری راه های غیرمستقیمی همانند طعنه و کنایه زدن را برای ابراز عصبانیت خود انتخاب می نمایند. وجه مشترک میان این دو گروه، پیدا کردن شیوه ای برای تخلیه احساس عصبانیت است که عموما با آسیب رساندن به جسم یا روح و روان خود یا دیگران همراه است.

افسردگی و اضطراب

مرسوم ترین پاسخ های احساسی ثانویه به عصبانیت، بروز افسردگی و اضطراب هستند. بیشتر ما از سنین پایین یاد می گیریم که عصبانیت را تا جای ممکن کنترل کنیم، چراکه تهدید عظیمی برای وابستگی های عاطفی و روابط صمیمانه مان محسوب می گردد. از این رو، گاهی آنقدر برای محافظت کردن از خود و دیگران در برابر عصبانیت کوشش می کنیم که مجبور می شویم آن را با پاسخ های احساسی دیگری همانند افسردگی و اضطراب، که کمتر تهدیدآمیز هستند، جایگزین کنیم.

پیامدهای این انتخاب، آسیب های روحی و روانی شدید و پایایی است که فکر را به شدت درگیر می نمایند و از کیفیت زندگی می کاهند. در چنین شرایطی، گریه کردن انتخاب عاقلانه تری است، چراکه جلوه ای از تخلیه احساسات منفی، همانند اندوه و عصبانیت، محسوب می گردد.

انتقادناپذیری

معمولا افراد به هنگام عصبانیت به شدت انتقادناپذیر می شوند و به جای اقدام کردن جهت بهبود شرایط و حل کردن مسائل، عیب جویی می نمایند. توجه داشته باشید که عصبانیت می تواند به انواع مختلفی بروز پیدا کند و یکی از مرسوم ترین آن ها، سرزنش کردن دیگران و شانه خالی کردن از پذیرش مسئولیت است.

مزایا و معایب گریه کردن موقع عصبانیت

در ظاهر، گریه کردن موقع عصبانیت نشانه ضعف به چشم می آید و کوشش همه ما معمولا بر این است که جلوی جاری شدن اشک هایمان را بگیریم. اما مطالعات علمی نشان داده اند که گریه کردن به هنگام عصبانیت، در کنار معایبی که دارد، مزایایی هم دارد که آشنا شدن با آن ها خالی از لطف نیست. در ادامه این مزایا و معایب را معرفی می کنیم.

مزایا

گریه کردن یکی از برترین شیوه های تخلیه احساسات و آرامش یافتن است. گریه کردن به شما یاری می نماید تنفستان را تنظیم و کنترل کنید، روی دم و بازدم تمرکز داشته باشید و ضربان بالا قلب خود را کاهش دهید و به آرامش نسبی دست پیدا کنید. به خاطر داشته باشید که گریه کردن نشانه ضعف نیست، بلکه نشان دهنده این است که شما در موقعیتی قرار گرفته اید که برایتان اهمیت زیادی دارد و احساسات شدید و جدی نسبت به آن دارید.

از قلم نیاندازید که برای خودشناسی موثرتر و تشخیص دادن موقعیت هایی که بار روانی سنگینی دارند، باید به احساسات خود اعتماد نموده و از آن ها به عنوان نقشه راه بهره ببرید.

اگر موقع عصبانیت، اشک هایتان بدون اینکه متوجه شوید جاری می شوند، لازم است زمان بیشتری را به شناختن روحیات خود اختصاص دهید. این نوع گریه کردن به هنگام عصبانیت نشان دهنده این است که شما آگاهی چندانی از شدت ابراز احساسات خود ندارید و نمی دانید که دقیقا چه زمانی احساساتتان قرار است شما را غافلگیر نمایند! اگر تجربه این چنینی داشته اید، بهتر است زمانی را به بهتر شناختن خودتان اختصاص دهید.

معایب

یکی از بارزترین معایب گریه کردن موقع عصبانیت این است که می تواند عزت نفس را به شدت کاهش دهد. این عیب مخصوصا در رابطه با عصبانی شدن در جمع صادق است. در بیشتر مواقع، شخص عصبانی تمایلی به بروز دادن تمام احساساتش ندارد و وقتی ناگهان آغاز به گریه کردن می نماید، دچار احساس حقارت و شکست خوردگی می گردد.

این موضوع برای آن دسته از افراد که اهمیت بسیاری برای طرزفکرهای دیگران درباره خودشان قائل هستند، بسیار سنگین و دردناک است. این افراد معمولا فکر می نمایند که با گریه کردن باعث می شوند تا دیگران آن ها را دورو، ضعیف و حقیر تصور نمایند.

اگر در میان نزدیکانتان کسانی هستند که احساسات شما را محترم نمی شمارند و آن ها را به سخره می گیرند، سعی کنید با آن ها ارتباط کم رنگ تری داشته باشید تا روح و روانتان کمتر آسیب ببیند. از قلم نیاندازید که هر کسی لایق احترام نسبی است و اگر این احترام را از دیگران دریافت نمی کنید، دلیلی ندارد در خدمت آن ها باشید و در راستای کسب رضایتشان کوشش کنید. سلامت روح و روان شما همواره به حفظ ارتباطات مخرب با افراد سمی ارجحیت دارد.

مقابله با احساس احتیاج به گریه کردن موقع عصبانیت

با وجود اینکه گریه کردن موقع عصبانیت واکنشی عادی است و جای شرمساری ندارد، بعضی تمایل دارند برای جدی تر گرفته شدن، جلوی وقوع این پدیده را بگیرند. در ادامه چندین راه چاره برای مقابله با احساس احتیاج به گریه کردن موقع عصبانیت آورده شده است.

1. نفس عمیق بکشید

عصبانیت، تأثیرات متعددی روی جسم و روان شخص می گذارد. برای مثال، به هنگام عصبانیت، ضربان قلب، فشار خون و سطح هورمون آدرنالین بالا می رود. این تغییرات شدت و سرعت واکنش های بدنی و کلامی را افزایش می دهند و از توانایی فکر برای گرفتن تصمیم های منطقی و عاقلانه به شدت می کاهند.

در این شرایط، یکی از برترین کارهایی که می توان برای کمی آرام شدن کرد، کشیدن نفس های عمیق است. سعی کنید روی نحوه نفس کشیدن خود تمرکز کنید و پس از مکث های کوتاه و حساب شده به مکالمه ادامه دهید تا بعدها از نموده خود پشیمان نشوید.

2. احساسات خود را دفن نکنید

یکی از مهم ترین دلایل پایا بودن احساس عصبانیت، زیر پا گذاشتن مرزها به وسیله اطرافیان است. وقتی که دیگران مدام به مرزهایی که برای خودتان معین نموده اید تجاوز نمایند، طبیعی است که احساس کنید نادیده گرفته شده اید. در این شرایط، بسیاری تصمیم می گیرند که احساسات آسیب دیده شان را به امید بهبودی خودبه خودی دفن نمایند. متأسفانه همین باعث می گردد تا پیامدهای منفی نادیده گرفته شدن در ناخودآگاه تثبیت شوند و سلامت روح و روان را بیش از پیش به خطر بیندازند.

بنابراین، ابراز احساسات و برقراری ارتباط مؤثر با دیگران اهمیت زیادی دارد. به یاد داشته باشید که احساسات شما فقط زمانی به وسیله دیگران شنیده و درک می شوند که خودتان تصمیم به ابراز صحیح و به جای آن ها بگیرید. البته این بدین معنا نیست که هر موقع احساس عصبانیت کردید خطاب به دیگران پرخاشگری کنید یا از آن ها بخواهید در هر ساعتی از شبانه روز در خدمت شما باشند. فقط کافی است پس از تشخیص دادن عامل عصبانیت، از نزدیکانتان بخواهید شما را درک نمایند و به مرزهایتان احترام بگذارند.

3. آرامش خود را در مکان های عمومی حفظ کنید

گاهی در یک مکان عمومی بسیار عصبانی هستید و شدیدا احتیاج به گریه کردن دارید اما نمی خواهید در حضور افراد دیگر که درک جامعی از شرایط شما ندارند گریه کنید. در چنین شرایطی باید سعی کنید تا به صورت موقت گریه کردن را به تعویق بیندازید. البته گفتن این حرف به مراتب ساده تر از عملی کردن آن است و برای پیروز شدن، باید تمام تمرکز خود را متوجه کنترل تنفس و افکارتان کنید. اگر شخص قابل اعتمادی را در کنار خود دارید، سعی کنید مشکلتان را با او به اشتراک بگذارید و از او بخواهید به شما اطمینان خاطر بدهد.

گاهی دسته بندی کردن احساساتی که منجر به عصبانیت شده اند هم یاری شایانی می نماید. با این کار، بخش های منظمی در فکر ایجاد می کنید که هر کدام حاوی احساساتی هستند که باید آنالیز و حل بشوند. به خودتان قول بدهید که در اسرع وقت به این دسته بندی ها رجوع نموده و مسائل را حل و فصل کنید.یکی دیگر از راه چارههای مفید برای حفظ آرامش در مکان های عمومی، متصور شدن موقعیت های آرامش بخش و دوست داشتنی است. این موقعیت ها از شخصی به شخص دیگر متفاوت هستند، اما مرسوم ترین آن ها، یادآوری مکان های امن، دوستان عزیز و جملاتی از کتاب های موردعلاقه هستند.

در نهایت، اگر نتوانستید احساساتتان را کنترل کنید، سعی کنید آن مکان را ترک کنید. گاهی برترین کاری که می توانید برای آرام کردن خود انجام دهید، خلوت کردن با خودتان است. وقتی در مکان امنی تنها شدید، می توانید با خیال راحت گریه کنید و احساسات منفی را دور بریزید. اگر موقعیت مناسبی برای گریه کردن پیدا کردید، جلوی اشک هایتان را نگیرید و اجازه دهید تخلیه احساسی فرایند طبیعی خود را طی کند.

مرور کلی

گریه کردن به همان مقدار که طبیعی و لازم است، می تواند به اشتباه مایه شرمساری و حقارت هم تلقی گردد. اگر شما هم یکی از افراد بسیاری هستید که موقع عصبانیت تمایل به گریه کردن پیدا می نمایند، خود را سرزنش نکنید. این واکنش کاملا عادی است و گه گاه در پاسخ به محرک هایی که باعث بروز عصبانیت می شوند بروز پیدا می نماید. با این وجود، بسیاری دوست ندارند در حضور دیگران گریه نمایند و به ظن خودشان، ضعف نشان دهند. برای مبارزه با میل به گریه کردن، گاهی فقط کافی است موقعیت هایی را متصور شوید که معمولا برایتان آرامش بخش هستند.

این مطلب فقط جنبه آموزش و اطلاع رسانی دارد. پیش از استفاده از توصیه های این مطلب حتما با یک متخصص مشورت کنید. برای اطلاعات بیشتر بیانیه برطرف مسؤولیت وبلاگ معین مگ را بخوانید.

منبع: Verywellmind